Płonie ognisko i szumią knieje

Choć australijskie knieje nie szumią dokładnie tak jak w Polsce, a busz nie pachnie igliwiem jak nasze rodzime bory sosnowe, nie trzeba było długo czekać, by na wieść Madzi o zalegającej w jej zamrażarce polskiej kiełbasie, wszyscy stawili się we wskazanym miejscu na pierwsze prawdziwie polskie ognisko na australijskiej ziemi. Prawdę powiedziawszy, było nieco inaczej: rozmyślając o Monice i Grzesiu, którzy w owym czasie w Polsce balowali, zatęskniliśmy za Ojczyzną i za nimi i w przypływie tęsknoty postanowiliśmy połączyć się z nimi w duchu, a że duch najlepiej się łączy poprzez dym z ogniska, zwłaszcza ten o zapachu polskiej śląskiej, to musieliśmy tego ducha najpierw rozpalić.

Najpierw krótkie przygotowania. Kijków do kiełbasek nie trzeba było długo szukać - od ostatniej powodzi wszystko wisiało na gałęziach pobliskich drzew.

Oto główny bohater polskiej imprezy wraz z partnerką :-).

Na ten widok łzy napłynęły nam do oczu... gorący dym strasznie drażni spojówki ;-).

Zarumienione kiełbaski pękały powoli w objęciach ognia, a potem rozszarpywane ginęły w otchłani naszych ust, zagryzane kiszonym ogórkiem.

A i zapach pieczonego jabłka cieszył długo nasze nozdrza, by potem ulecieć w dal i rozpłynąć się w chłodzie sobotniego popołudnia.

Pieczone w ognisku jabłko to coś, czego australijski koń nie doświadczył nigdy przedtem. A jako doświadczył, tako i na trawę, ani siano spojrzeć więcej nie chciał...

A w zamian w podskoki ruszył i każdego na grzbiecie wozić zrazu chciał, ino że nie każdy w stanie był...

Aż nadszedł zmierzch, a ze zmierzchem ziąb, a z ziąbem ciemność.

Dziękujemy Madzi i Danielowi za stworzenie niezwykłych okoliczności do naszych wspólnych duchowych przeżyć i uniesień z kiełbasą śląską i ogórkiem kiszonym. Mamy też nadzieję, że wskutek naszego intensywnego wspominania Monika i Grześ obudzili się tego dnia w Polsce z choć odrobiną smaku śląskiej w ustach.