W drodze do pracy

Kontynuując wątek "Co piszczy w trawie od poniedziałku do piątku", krótka opowieść o tym, co można spotkać idąc rano do pracy, pod warunkiem oczywiście, że się nie myśli "co dziś zjem na lunch" albo "co powiem szefowi, żeby dostać urlop", ale się uważnie patrzy, a czasem nawet wypatruje. Australijskie lato zaczyna się niebywale - tony kwitnących drzew i krzewów i tony spadających liści i kwiatów. Niedawno niektóre ulice w Brisbane otaczał jasnofioletowy całun z kwitnących drzew (Jaracunda tree), teraz przyszła pora na kolor czerwony, który zdominował na jakiś czas wszystkie pozostałe rośliny. Zdominował również i mnie, która od jakiegoś czasu w każdej wolnej chwili grzebię w Internecie, próbując rozpoznać atakujące mnie zewsząd gatunki kwitnących drzew i krzewów. Pierwszy ze zdominowanych elegancko i dostojnie wyłaniał się zza stylowego płotu. Jako jeden z nielicznych pozostał w moich dociekaniach wciąż niewiadomą. Ale to kwestia czasu. Tak sobie beztrosko opalam się co dzień w południowym słońcu.

Czerwoni (tylko proszę, bez politycznych aluzji) krzyczeli: podejdź, rozgrzany upałem człowiecze i schroń się pod naszymi konarami!

Czerwoni (Royal poinciana) zdominowali nie tylko ulice i chodniki, również domy, płoty i samochody.Liście czerwonych przypominają paprocie i dobrze dogadują się z kwiatami - razem przypominają gotowe kwiaciarniane kompozycje.Dla kontrastu coś typowego dla tubylców, co nazywam 'wesołym miasteczkiem', czyli jak Australijczycy zwykli suszyć ubrania. Dodam tylko, że zaraz obok tejże posesji rósł czerwony, ale od początku wiedziałam, że wkomponowanie go w ten krajobraz to zły pomysł.

Przy nudnej trasie wzdłuż jezdni też można znaleźć coś ładnego. Choć często jest to małe i kryje się gdzieś po kątach.

Gdy już dochodziłam do uniwersyteckiego kampusu, spadł na mnie żółty deszcz. Tak tak, to nie żart, nie dość, że żółty, to w dodatku chiński, tak się bowiem nazywa sympatyczne drzewko: Chinese rain tree.

Co spadło, to zaraz zostało wydziobane przez.... jakieś tam papugi-dziobaki.

Przy parkingu przywołał mnie krzew-gigant. Chyba udawał samochód, tylko trochę krzywo zaparkował.

Kolejny odcinek trasy kusił intensywnym zapachem kwitnącego na biało żywopłotu.

To, że budynki stoją blisko siebie, wcale nie oznacza, że nie ma tam miejsca na rośliny. Wprost przeciwnie - to doskonała okazja dla palm, żeby się powywyższać.

Gdzieniegdzie jeszcze przetrwało nieco fioletowego uroku.

A to już równiutkie, zaplanowane precyzyjnie grządki przed budynkami UQ.

I czerwoni, którzy zdominowali również i kampus. Może nie ilościowo, ale bardziej jakościowo, rozlokowali się bowiem tuż przed głównym budynkiem uniwersytetu. Osobnik na zdjęciu zapraszał na randkę pod czerwonym całunem.

Kampus to miejsce przyjazne ptakom, które mieszkają tu całymi rodzinami. Mamy z dziećmi wychodzą na poranne spacery. Mały, jak zwykle, uciekał.

Do biblioteki zapraszała Golden penda, której kwiaty, z daleka prawie niewidoczne, są ulubionym miejscem owadów.

I na koniec coś, co mijam codziennie kilka razy wychodząc z budynku - jedna z odmian Ginger flower, tak duża i ciężka, że aż zdaje się prosić o podtrzymanie.

Jak tak dalej pójdzie, to za parę latek będę tu przychodzić, by studiować botanikę albo ogrodnictwo, a na blogu pojawią się łacińskie nazwy.