Późnym wieczorem dotarliśmy do King's Creek - miejsca kolejnego noclegu. Po drodze mieliśmy trochę przygód, głównie ze zwierzętami, które nocą na drodze mogą sprawić nie lada kłopot. Pierwsza na tapetę poszła łaciata krowa-autostopowiczka, której o mały włos nie urwaliśmy wystającej z pobocza na ulicę głowy. Następne były kangury. Akurat tego wieczoru umówiły się na randkę na środku drogi. Pani kangurzyca lekko spłoszona zaraz usunęła się z drogi, ale pan kangur bynajmniej nie miał takiego zamiaru. Wręcz przeciwnie - z bojową miną ruszył prosto przed siebie, tzn. prosto na nas. Już słyszałam uszami wyobraźni ten huk i trzask tryskających odłamków szkła, kiedy kangur zrezygnował i w ostatniej chwili zręcznie ominął nasz samochód. Taki z niego bohater! Ciekawe, co na to pani kangurzyca. To jeszcze nie koniec przydrożnych atrakcji. Spotkaliśmy jeszcze kilkanaście wolno biegających wielbłądów, z czego dwa stały na drodze zwrócone do siebie głowami, jak do pocałunku. Dokładnie tak, jak w romantycznej scenerii na zdjęciu z farmy Williego. Po tych przygodach, brodząc w czerwonym piasku, ostatkami sił poszukiwaliśmy w ciemnościach naszej chatki z żaglowego płótna i toalet, a przed oczami migały jaszczurki i inne małe stworzonka - lepiej było nie wnikać, jakie. Była to nasza pierwsza, niezwykle ciepła noc w prawdziwym australijskim outbacku.
Dopiero rano mogliśmy się rozejrzeć po okolicy i zobaczyć dokładnie, gdzie nas tym razem zawiódł los. Okolicę naszej chatki, jednej z wielu stojących rzędem obok siebie, zdobiły piękne drzewa i kwiaty. Co chwila gdzieś siadał kolorowy ptak lub przebiegała jaszczurka. Było niesamowicie cicho, pachniało słońcem i australijską akacją.
Ze smakiem zjedliśmy podawane w specjalnej stołówce przez specjalną załogę porządne outbackowe śniadanie: płatki zbożowe z mlekiem, jajka smażone na boczku, tosty i kawa. Smakowały jak nigdy.
Musieliśmy zebrać siły, bo dziś czekała nas nie lada wyprawa na King's Canyon - kolejną formację skalną wypiętrzoną wskutek nacisku prawej i lewej części Australii. Najpierw wspólnie przeszliśmy łatwiejszy, płaski szlak wzdłuż strumyka King's Creek. Podziwialiśmy okoliczną roślinność - głównie eukaliptusy o białych pniach, ptaki i strukturę skał, która przypominała najczęściej wielowarstwowy tort z cienkich kruchych placków. 
Kiedy zobaczyliśmy z punktu widokowego cały kanion, nie pozostało nam nic innego jak tylko uzupełnić zapasy wody (wolontariusze pilnowali, by bez ok. 1,5 litra na głowę nikt na szlak nie wszedł) i w drogę, a raczej pod górę. Szykowały się 3-4 godziny pieszej wędrówki przeplatanej z dość stromymi podejściami w pełnym słońcu, akurat między 12 a 16-tą, ale co zrobić, kiedy czas nas naglił i nie mogliśmy czekać na lepsze warunki.
To widok, jaki ujrzeliśmy po pierwszym podejściu pod górę.
A dalej było już tylko lepiej. King's Canyon był nasz.
Niektóre fragmenty kanionu wyglądem przypominały krajobraz księżycowy.
Te małe ludki skaczące z radości to ja i Marka tata.
I nic więcej nie jestem w stanie napisać. Choć byłam tam i wielką przestrzeń wyłaniającą się zza czerwonych skał czułam całym swoim sercem, i tak przy zamieszczaniu zdjęć znów mi mowę odjęło z wrażenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz