Antypody: grudnia 2008

środa, 31 grudnia 2008

Dzień 12 - Sylwester na Falistej Skale

Drogę z Fremantle przez tereny określane mianem „Wheat belt”, w kierunku Hyden można określić trzema słowami: pola, pola, pola. Albo inaczej: nudy, nudy, nudy, bo ile można oglądać rosnącą pszenicę? W dodatku jakąś taką mało australijską. Dzięki temu jednak przez chwilę poczuliśmy się jak w drodze z Hajnówki do Łosinki, gdzie mieszka moja babcia.

Obudziliśmy się nieco przejeżdżając przez Corrigin – miasto, którego patronami i ulubieńcami są psy. Przed wjazdem do miasteczka odwiedziliśmy miejski cmentarz psów i bardzo się wzruszyliśmy, czytając napisy na nagrobkach czworonogów.

Warto wspomnieć, że australijskie tzw. "miasteczka" to zwykle kilka ulic z jakimś głównym budynkiem mieszczącym historię, kawiarnią, sklepem typu „General Store” lub „Things and Stuff”, stacją benzynową, pocztą i oddziałem banku w jakimś starym „zabytkowym” budyneczku.

Zaraz za Corrigin wypatrzyliśmy w szczerym polu jeszcze jeden interesujący zabytek - wielką tablicę z napisem: Dog in a Ute Queue, czyli Kolejka Samochodów z Psem na Pace. Otóż w 1998 roku zjechało się tutaj 699 samochodów z paką (ang. UTE), a każdy jeden miał na swej pace psa. Tym samym ustanowiono światowy rekord i zebrano $20,000 na Royal Flying Doctor Services, czyli latającego między takimi australijskimi miasteczkami doktora. Ten pierwszy rekord pobity został w 2002 roku liczbą 1527 samochodów z paką i z psem, przy czym zebrano wówczas $560,000 na cele charytatywne. Obydwa rekordy pobito w rywalizacji ze stanem Victoria.

Prawie dotarliśmy do celu. Miasteczko Hyden to miejsce o bogatej historii i nie byłoby ono australijskim miasteczkiem, gdyby historii tej nie uwieczniło w jakiś oryginalny sposób. Poniżej najważniejsze wydarzenia z dziejów Hyden w rękodziełach wykonanych ze wszystkiego co artyści mogli znaleźć w szopach i na strychach mieszkańców Hyden.

Autobus miejski.

Pierwsza elektrownia.

Mechanik samochodowy.

Zakochana para.

Owczarek.

Strzyżenie owiec.

Pierwsza w mieście kobieta z dzieckiem.

Listonosz (w sumie chronologicznie powinien być o 1 zdjęcie wcześniej ;-).

Miejski fotograf.

Kolczatka.

Przykładowe drzewo genealogiczne aborygeńskiej rodziny.

Kuń.

Marek :-).

Janko Muzykant.

Pasażer na gapę.

No i dojechaliśmy do Falistej Skały (ang. Wave Rock) - miejsca, w którym nikt nie chciał spędzić Sylwestra 2008 i pierwszego dnia Nowego 2009 Roku :-). Tajemnica wciąż pozostawała nierozwikłana, a my w swoich owianych wiatrem i opalonych słońcem głowach dociekaliśmy przyczyny. Pierwsza myśl: to na pewno dlatego, że wszelkie znaki w okolicach informowały o najwyższym stopniu zagrożenia pożarowego, a kemping położony był w lesie, choć koło dużego zbiornika zbierającego wodę spadającą ze skały, oczywiście w czasie deszczu, którego nawiasem mówiąc nie było.
W kiosku, gdzie dokonaliśmy rejestracji naszego dobytku,wisiała wielka tablica z typowymi dla okolicy pająkami i instrukcją co zrobić jak nas ukąsi wąż lub ugryzie pająk - potencjalna przyczyna numer dwa. Wszędzie pełno było much – do tego już się przyzwyczailiśmy – i komarów – a to nowość - potencjalna przyczyna numer trzy. Patrząc na zbitą, suchą ziemię Marek zaczął przebąkiwać coś o wzięciu kabiny zamiast pola namiotowego – według cennika, za niewielką dopłatą można było przespać się na normalnym materacu w pokoju z łazienką. Po krótkim namyśle zdecydowaliśmy, że w takich warunkach, w Sylwestrową noc i zważywszy na wciąż nieodkrytą przyczynę małego wzięcia tego miejsca, powinniśmy pozwolić sobie na odrobinę luksusu. Wzięliśmy zatem coś, co w cenniku szumnie nazywało się "ensuite", a pani pokazała nam cały rząd małych murowanych budyneczków i powiedziała, że możemy sobie wybrać jaki chcemy, oprócz zaledwie dwóch, które były zajęte. Uradowani pobiegliśmy rozpakować klamoty i bardzo szybko, bo zaraz po otwarciu drzwi, miny nam zrzedły, bowiem to co zwykle kryje się pod nazwą „ensuite”, czyli co najmniej pokój sypialny z łazienką, tutaj oznaczało toaletę, prysznic i pralnię w jednym, będącymi luksusowymi dodatkami do pola namiotowego. A sypialni brak... Cóż było robić? Rozbiliśmy tego wieczora namiot po raz 10-ty.

Po zapoznaniu się z każdym kątem naszej luksusowej prysznico-toaleto-pralni, ruszyliśmy pieszym szlakiem na Falistą Skałę. Ona z pewnością nie była przyczyną tak niskiej frekwencji turystów.

Co innego kolczatki - po drodze na Wave Rock miało ich być pełno ... akurat – potencjalna przyczyna numer cztery.
Tego wieczora zwiedziliśmy jeszcze tereny wokół Falistej Skały - niezwykle malownicze bagna i słone jeziora w świetle zachodzącego słońca przypominały nieco kolorami polskie jesienne krajobrazy.

Nowy Rok przywitaliśmy w naszym luksusowym namiocie „ensuite”, budząc się na 10 minut przed wielkim odliczaniem. Nie mogliśmy zadzwonić z życzeniami do bliskich, ale przynajmniej złożyliśmy życzenia wszelkim istotom zamieszkującym pobliskie tereny: kolczatkom, żeby w końcu pojawiły się na naszej drodze, pająkom, żeby trzymały się od nas z daleka, kangurom, by nie przeskakiwały przez ruchliwe drogi, i wszystkim muchom i komarom – zgiń, przepadnij!

Witamy w 2009 roku!

wtorek, 30 grudnia 2008

Dzień 11 - Fremantle i przesilenie turystyczne

W jednym z ostatnich wpisów wspomniałam notkę z przewodnika dotyczącą miasta, którego atrakcją jest brak atrakcji. Czy można sobie wyobrazić jeszcze gorszą reklamę miasta? Otóż okazuje się, że tak. Z przykładem spieszy tu Fremantle – stare historyczne miasteczko pod Perth, a historia, jak wiadomo, nie zawsze chlubna jest. Ze względu na swoje niezbyt dogodne położenie i częste, niebezpieczne sztormy, port Fremantle nie był lubiany przez statki. Niejaki D. B. Shaw - amerykański kapitan - w listach z 1892 roku napisał o Fremantle: „the worst damn hole I ever saw” (tłum. „najgorsza cholerna dziura jaką kiedykolwiek widziałem”). Nie byłoby w tym jeszcze nic tak dziwnego, gdyby nie fakt, że dziś informacja ta widnieje na tablicy umieszczonej przed samym portem, utwierdzając turystów w przekonaniu, że nie warto w tym miasteczku zostać dłużej niż przez kilka godzin. No, chyba że się pójdzie na zakupy w okresie przypadającym na największą australijską wyprzedaż powszechną ("The biggest Australian sale"), a taki właśnie był.
No więc w ciągu naszych kilku godzin we Fremantle przeszliśmy się małymi, dość sympatycznymi uliczkami (no wiem, nie jestem zbyt hojna w komplementach, ale tak mi się spodobała szczerość, z jaką zareklamowano to miasto, że jakoś tak mi pozostało), zobaczyliśmy kilka naprawdę starych budynków oraz prawdziwie irlandzki pub, w którym podłogi i wykładziny chyba myją piwem, tak zanosiło oparami tego trunku. Rozczarowały nas nieco tłumy turystów i tramwaje, które były jakieś podrabiane - jeździły bowiem po asfalcie, nie po szynach, spotkaliśmy ich sztuk raptem jedną, i trochę za szybko jechała, więc zdjęcia nie będzie.

Tego dnia nasza percepcja w dużej mierze pozostawała pod wpływem zmęczenia. Zmęczenia, którego głównym objawem była dziwna niemożność wyciągnięcia ręki w kierunku leżącego obok przewodnika oraz głębokie dwa westchnięcia po wyciągnięciu po raz n-ty torby z namiotem. Westchnięcia wydane przez nas oboje prawie jednocześnie świadczyły o jednym - dopadło nas przesilenie turystyczne! No i zaczęła się panika.... co teraz będzie, jeszcze przecież kilka dni zostało do naszego odlotu! W chwilach największego zwątpienia przebłyskiwała nawet myśl o zmianie rezerwacji biletów na wcześniejszy termin... No, ale przecież nie możemy tak nagle zwiać do Brisbane tuż przed Sylwestrem - co powiedzą znajomi?
Leżeliśmy więc tak na kempingu, dogorywaliśmy i snuliśmy nasze reflekcje na temat tej formy podróżowania. Doszliśmy do wniosku, że kemping to coś, co jednoczy ludzi wszelakiej maści, narodowości, gustów, poziomu społecznego, a przyglądając się ich dobytkowi, zachowaniom i sposobowi spędzania czasu, można dostrzec pewne podobieństwa i typy. W ciągu naszych dotychczasowych doświadczeń, udało się nam zobaczyć następujące kategorie kempingowców:

• Trendy – to głównie ludzie młodzi, choć czasem spod dredów i kapelusza można dostrzec całkiem sporo zmarszczek. Ich bus – cały w graffitti - przypomina kolorowe dzieła Warhola. Po otwarciu wypadają najmodniejsze ciuchy ze szmateksów, między nimi resztki jedzenia, odżywek, używek i innych pożywek. Obowiązkowy codzienny strój – bikini (dla kobiet) i wiszące na biodrach gacie do kolan (dla panów), samodzielnie farbowane chusty plażowe mile widziane, plus długo niemyte, splątane wiatrem włosy (dla obu płci). Podróżują parami lub grupkami i na koniec kempingowania zostawiają mnóstwo używanych rzeczy (plastikowe naczynia, garnki, olej, sól, itp.), przekazując tym samym następcom nić pokoju.

• Elyty – przyjeżdżają przyczepą mieszczącą więcej rzeczy niż przeciętne mieszkanie, wykładają dywan, wystawiają kwiaty w doniczkach, najlepszej marki sprzęt turystyczny, TV i satelitę. Nie korzystają z kempingowych toalet i pryszniców, do wszystkiego mają odpowiedni specjalistyczny sprzęt, kolację jedzą w najbliższej drogiej knajpie i na koniec kempingowania nie zostawiają w polowej kuchni dla następców niczego, bo są zbyt skąpi, a przecież to wszystko kosztowało majątek.

• Hardcorowcy – parkują swój pokryty czerwoną ziemią 4WD z flagą i zderzakiem antykangurowym, wyciągają dwa „swagi” (jednoosobowe grube śpiwory, w których śpi się pod gołym niebem), ognisko, czarny chleb, czarna kawa, idą spać wczesną porą i nie zostawiają nic, bo nic nie mają, a i nie mają czasu – tyle jeszcze km do przejechania!

• My, czyli takie Zosie-Samosie – śledzie wbijają przydrożnym kamieniem, kawę mieszają znalezionym patykiem, jedzą sztućcami jednorazowymi z Qantasa i na koniec kempingowania z żalem zostawiają pół słoika Nutelli, bo do samolotu zabrać nie można, a zjeść już się nie da. Z innych rzeczy nie zostawiają raczej nic, bo wszystko może się przecież kiedyś przydać ;-).

No i przez tę refleksję na temat kempingowania, byłabym zapomniała wspomnieć, że z rzeczy ogromnie ważnych tego dnia, załatwiliśmy nocleg na sylwestrową noc. Poszło gładko jak po maśle, choć przystąpiliśmy do wykonywania telefonów z długą listą potencjalnych miejsc, no bo kto by się spodziewał wolnych miejsc w pobliżu atrakcji turystycznych na jeden dzień przed Sylwestrem? A tu proszę, pierwszy telefon i jest, gotowe, pani recepcjonistka powiedziała nawet, że nie musimy nic rezerwować, bo miejsce na pewno będzie na nas czekało. To mogło oznaczać jedną z dwóch wersji: albo wybrane miejsce okaże się totalną klapą, nudnym bezludziem odciętym od cywilizacji, albo to miejsce pełne będzie wyzwań, których w sylwestrową noc nikt nie zmierza podejmować, bo po co od pierwszych dni Nowego Roku wystawiać na ryzyko swój dobry nastrój. No nikt by się tego nie podjął prócz nas oczywiście. I już całkiem wkrótce, bo w następnym wpisie okaże się, która z tych wersji okazała się prawdziwą.